Het broekie van Jantje

Er Dmwas eens 'n A7haveloos Dmventje, die vroeg aan Cz'n B♭moeder 'n Abroek Maar Dmmoeder verA7diende geen Dmcentje, en vader was A7wekenlang Dmzoek Ach Gmmoedertje, geef me geen Dmstandje, er Gmzit in m'n broekie 'n A7scheur De Dmjongens op A7school roepen: Dm"JanA7tje, Jouw Dmbillen die A7zien we d'r Dmdeur" De moeder werd ziek van de zorgen, lag stil en bedrukt in 'n hoek Geen mens die haar centen wou borgen, en Jantje vroeg toch om z'n broek Toen heeft ze haar rok uitgetrokken, de enigste die ze bezat En maakte van stukken en brokken, 'n broek voor haar enigste schat Nu konden ze Jantje niet plagen, nu waren z'n billen niet bloot Maar voor hij z'n broekie kon dragen, ging moeder van narigheid dood Ze stierf van 't sjouwen en slaven, vervloekt en verwenst door haar man Toen Jantje haar mee ging begraven, toen had ie z'n broekie pas an