Het broekie van Jantje

Er ^Dmwas eens 'n ^A7haveloos ^Dmventje
Die vroeg aan ^Cz'n ^B♭moeder 'n ^Abroek
Maar ^Dmmoeder ver^A7diende geen ^Dmcentje
en vader was ^A7wekenlang ^Dmzoek
Ach ^Gmmoedertje, geef me geen ^Dmstandje
er ^Gmzit in m'n broekie 'n ^A7scheur
De ^Dmjongens op ^A7school roepen: ^Dm"Jan^A7tje,
Jouw ^Dmbillen die ^A7zien we d'r ^Dmdeur"

De moeder werd ziek van de zorgen
lag stil en bedrukt in 'n hoek
Geen mens die haar centen wou borgen
en Jantje vroeg toch om z'n broek
Toen heeft ze haar rok uitgetrokken
de enigste die ze bezat
En maakte van stukken en brokken
'n broek voor haar enigste schat

Nu konden ze Jantje niet plagen
Nu waren z'n billen niet bloot
Maar voor hij z'n broekie kon dragen
ging moeder van narigheid dood
Ze stierf van 't sjouwen en slaven
vervloekt en verwenst door haar man
Toen Jantje haar mee ging begraven
toen had ie z'n broekie pas an